Aan het wonen zijn – op zijn minst - twee kernbegrippen verbonden: geborgenheid en saamhorigheid. Altijd zoeken we naar een gevoel van geborgenheid in onze woning, het gevoel veilig te zijn en op te gaan in je eigen huis. Ook proberen we onze buurt te leren kennen en bekend en vertrouwd te raken met haar bewoners, wat bijdraagt aan een gevoel van saamhorigheid. Het zijn ervaringen of gevoelens die niet zonder elkaar kunnen en – mits in balans – elkaar versterken.

Sinds de jaren zestig is er een breed spectrum aan woonvormen ontstaan (en herontdekt) waarbij de één meer aanleiding geeft om geborgenheid en saamhorigheid te ervaren dan de ander. In een serie van vier artikelen onderzoek ik die twee termen in Nederlandse woningbouwprojecten uit verschillende perioden, die ieder op een andere manier zijn ontwikkeld en georganiseerd, en ieder een andere uitwerking hebben op geborgenheid en saamhorigheid. Dat is best lastig te onderzoeken, omdat het naast algemene associaties óók over individuele gevoelens gaat. Tussen de idealen waarmee projecten worden ontworpen en de ruimtelijke uitwerking bestaat bovendien vaak een groot verschil. Met deze serie hoop ik beter te begrijpen wat deze begrippen betekenen in de context van het wonen.